kochaj sie w tej przymówce:<br>"Da Bóg na piecu, komu chce".<br>Trzebać wszytkiemu zabieżeć,<br>Nie wszytko na piecu leżeć.<br>Bielszy bywa, co sie myje,<br>A i wilk leżąc nie tyje.<br>A ja też przy swym kościele<br>Nie zaśpię gruszki w popiele.<br>Już tak z wójtem, jako mogę,<br>Będziem łatać swą chudobę.<br>Jeszcze dobra noc!&lt;/&gt;<br><br>I wtedy występuje personifikowana Rzeczpospolita, która po ulicach skarży się na "swych przełożonych sł[abość]": na ulicach, bo "sie w rynku barzo omyliła" i "wszytkę tam swą nadzieję straciła". Można się domyślać - bo o dowód w przypadku tak aluzyjnego utworu jak Krótka rozprawa dosyć trudno - że rynek