powtórzył Widmar, lecz na Szczęście wiatr zaczął dąć w inną stronę.<br>- Więc pójdziemy, szanowny panie? - rozległ się w ciemnościach szept krawca.<br>- Tak, tak, ma się rozumieć - powiedział Widmar i obaj szybko poszli ulicą w górę.<br>Gdy przechodzili obok domu Widmara, obejrzeli się jednocześnie i zauważyli, że w domu wszystko było ciche i ciemne.<br>- Nikogo nie ma w domu - powiedział krawiec. Widmar milczał. Był taki mrok, że nie widzieli się nawzajem. W pewnej chwili Widmarowi wydało się, że idzie sam i że krawiec gdzieś zniknął.- Gdzie się pan podział? - krzyknął zaniepokojony. Wicher natychmiast porwał jego słowa, więc nie usłyszał samego siebie.<br>- Jestem