potem ku lasowi. Będzie strumyk, a za nim już strzeliński gościniec. Zbłądzić się nie da!<br>- Dziękuję! Z Bogiem!<br>Z rzeki szybko jęła wznosić się mgła, szkuta zaczęła niknąć. Reynevan zarzucił na ramię węzełek.<br> - Panie Ślązak! - dobiegło od rzeki.<br>- Aha?<br>- Stół z powyłamywanymi nogami!<br><br>&lt;tit&gt;Rozdział szósty &lt;/&gt;<br>&lt;intro&gt;w którym Reynevan najpierw zbiera cięgi, a potem rusza w drogę do Strzelina w towarzystwie czworga ludzi i jednego psa. Nudę podróży umila dysputa o herezjach, pleniących się ponoć na podobieństwo kąkolu.&lt;/&gt; <br>Skrajem boru, wśród zielonych rdestów, wesoło tocząc nasłonecznioną wodę, płynął strumyk, meandrując szlakiem wytyczonym przez szpaler wierzb. Tam, gdzie zaczynała się przesieka i droga