powściągliwie, bez egzaltacji i czułej maniery &#150; wzruszają. Tę umiejętność oddania doznań psychicznych kobiety ujawniła Hoffmanowa już w Dzienniku Franciszki Krasińskiej. W Karolinie potwierdza zręczność pióra w tym zakresie i zaprzecza niektórym twierdzeniom badaczy, którzy Dziennik traktują jako zdumiewający ewenement, nie przystający do twórczości moralistyczno-religijnej Tańskiej. Karolina jest także ciekawa artystycznie. Hoffmanowa urozmaica narrację w trzeciej osobie odautorskimi wtrętami, zwrotami do czytelnika, wreszcie wspomnianym notatnikiem-dziennikiem. Powieść poza pierwodrukiem w wydaniu zbiorowym wznowiona była tylko raz, w 1841 roku.<br> Krystyna &#150; także przedstawia życie kraju w początku XIX wieku. Mimo fikcyjnej fabuły przynosi wiele materiału z życia rodzinnego Tańskiej oraz