na Dworcu Centralnym obiecaliśmy sobie dzwonić do siebie częściej spotkać się ponownie najszybciej jak to tylko będzie możliwe. Wszystko wskazywało na to, że zarówno ja jak i Eliza byliśmy zadowoleni z faktu, że pewnego letniego popołudnia spotkaliśmy się w jakiejś małej zapomnianej kawiarence na dworcu kolejowym <br>w Przemyślu. Obydwoje byliśmy ciekawi jak ta znajomość potoczy się dalej. <br>Do jednostki z dużymi perypetiami dotarłem około trzeciej nad ranem. Sierżant objechał mnie jak psa za kilkugodzinne spóźnienie, powiedział że jutro dowie się o tym Bielecki i kazał iść do baraku. <br>Z ciężkim sercem wszedłem do naszej sali żołnierskiej. Znowu ta sama szara wojskowa