teraz... teraz nie możesz mi tego powiedzieć? - Nie, bo to zawiła sprawa.<br>- Jak ci się podoba...<br>Burski przyśpieszył kroku, jak gdyby go gnał niezrozumiały niepokój. Na bladej jego twarzy ukazały się rumieńce. Wbiegł szybko na schody obejrzawszy się, czy Adam podąża za nim. Adam szedł jak milczący cień.<br>- No i co? Czego chcesz? - zapytał Burski z udaną hardością, gdy znaleźli się w pokoju.<br>- Pióra... Tego pióra, które zabrałeś Jasińskiemu... Nie gadajmy długo! Wziąłeś, oddaj i tłumacz się sam przed sobą.<br>- Jak śmiesz! - krzyknął kolega zdławionym głosem.<br>- Nie krzycz - mówił Adam. - Po co mają słyszeć wszyscy w domu? Porozmawiajmy spokojnie... Dlaczego to zrobiłeś