Podniosła głowę i uśmiechnęła się do Teodozji:<br>- Najlepszego! - krzyknęła. - Co to panna sobie nie pójdzie na spacer, w aleje albo gdzie? Dzień jak złoto, jakbym była taka młoda, zaraz bym poszła.<br>- Muszę siedzieć w domu, chorego pilnować, kto mu co poda?!<br>- U was to same umarlaki. Trujecie tych lokatorów czy co!<br>- Co robić, tak się jakoś składa. Biednemu zawsze wiatr w oczy wieje, moja pani.<br>- Z tym młodym to jest marnie. Jak on tu przyjechał, to przecież takie byczysko było rosłe, że aż strach. A wczoraj, jakeśmy koło tego wisielca zabiegały, to sama skóra i kości. Trząsł się w tej koszulinie, nogi