konstrukcji ucha wewnętrznego. Uformował się ślimak, pozwalając na rozszerzenie zakresu odbieranych przez ucho częstotliwości (ryc. 16.10). Ewolucja ucha ssaków ma doskonały zapis kopalny, większość istotnych dla jego działania struktur ma bowiem odzwierciedlenie w szkielecie. Mniej można ze szkieletu wywnioskować co do skuteczności wzroku, ale przecież rozmiary i orientacja oczodołów co nieco o tym mówią.<br>Zasoby nocnych bezkręgowców nie były wówczas wielkie, utrzymać się więc mogły <br>w takich warunkach jedynie drapieżniki niewielkich rozmiarów. Wieczorny chłód można przezwyciężyć przez podwyższenie temperatury ciała, ale małe rozmiary (niekorzystny stosunek objętości do powierzchni) utrudniają zachowanie ciepła. Sposobem na to było futro keratynowych włosów, uformowane zapewne już