niebezpieczeństwa, jak i na skały. To pozwoliło im zachować pięciopalczaste kończyny o przeciwstawnym kciuku i uniknąć tej jednostronnej specjalizacji, jakiej podległy kopytne, których palce utraciły wszelką ruchliwość, a ruch kończyn ograniczony został do jednej tylko płaszczyzny. Mogły też małpy wykorzystać chwytność rąk do manipulacji drobnymi przedmiotami, nie w czasie ruchu, co prawda, gdyż dwunożność była u nich ze względów anatomicznych niemożliwa, ale podczas postoju, gdy przybierały postawę siedzącą, korzystając z silnie rozwiniętych pośladków. Siedzące małpy naziemne to częsty widok. Ich ulubionym zajęciem w tej pozycji jest iskanie, które rozwinęło się już na etapie życia na drzewach i które spełnia bardzo ważną funkcję