doświadczenia pyknoleptycznego, które rozgrywa się w odstępie między widocznym a niewidocznym, polega na dwóch zjawiskach. Po pierwsze, następuje zerwanie ciągłości postrzegania, demontaż obrazu; powstaje, mówiąc językiem filmowym, ciemna klatka, co w przeciągu dnia czyni z trwania pyknoleptyka żywy, wewnętrzny film, w którym przelatują błyskawicznie pola jasne i nieoświetlone, w którym co rusz stan osiągnięty, ujrzany, przepada. Świadomość działa na zasadzie zanikania: szatkuje, zgodnie z własną prędkością, ciągłość swego trwania, wprowadza w nie luki bezczasu. Podobnie oddziałują na nas, wytwarzając w postaci skoncentrowanej pyknoleptyczny efekt, nowoczesne techniki i technologie szybkości: użytkowe, wyrosłe z wojennych (szybkość podróży, transportu, przekazu) oraz filmowe i audiowizualne (Virilio