zrobiło się jakoś trochę raźniej. Popijam z michy lurowatą, ale za to gorącą tę &lt;orig&gt;ichniejszą&lt;/&gt; cykorio-kawę, popalam papieroska i siląc się na optymizm, tak sobie dumam. <br>Może nie będzie to aż tak straszne, może da się tu jakoś pożyć. Zawsze poczytam, porozmyślam, odpocznę, a nie będą mnie przecież kąpać codziennie. A te trochę zastrzyków i piguł, które w siebie wchłonę chyba mi nie zaszkodzi. Zgadzam się przecież z koniecznością farmakologicznego niwelowania depresji. Pokoik też ładniutki, czysty i estetycznie urządzony. Jakoś to będzie. Musi jakoś być. <br>Te niemal już teraz entuzjastyczne rozważania przerywa pielęgniarka. Przychodzi z jadłospisem ustalić, czy mam jakieś