Gwardii trwał niewzruszony niczym skała, lśniąc błyskiem odbitym od setek krzemiennych ostrzy. Naprzeciw kłębiły się wielekroć liczniejsze oddziały powstańców.<br>Tyle że po pierwszym szturmie na ziemi leżało tylko dwóch martwych gwardzistów. Tarcze ich towarzyszy zsunęły się natychmiast, znów domykając linię szyku. Za to naprzeciwko zaległ trawę zwał trupów. Wiele razy cofnąć się jeszcze musieli pospolitacy, zostawiając setki zabitych i rannych. I nagle okazało się, że liczebna przewaga powstańców zmalała, że pokrywają oni jeszcze Szerszeni jak pęk gałęzi dławiący ognisko, lecz prędzej czy później ogień pożre ich i znów zalśni gorącym blaskiem.<br>Tym bardziej, że przerażeni rzezią towarzyszy i nieskutecznością swego naporu