kotłów, a wtedy wypuścić <br>płyn pod korę drzewa kalong, aby rozeszła się wraz <br>z jego sokami i przeniknęła do owoców. Wtedy poczęliby <br>ginąć w męczarniach i cały kraj napełniłby <br>się jękami. Wszyscy! Słyszysz mnie, Awaru? Wszyscy równocześnie. <br>Zrobimy to któregoś dnia, gdy wrócisz tu ze mną.<br><br>Wanyangeri mówił coraz prędzej, coraz bardziej niezrozumiale, <br>aż słowa jego zamieniły się w ochrypły bełkot. <br>Zamilkł na koniec i pozostały tylko pluski wody, postukiwania <br>płynących łódek i szelesty nocy.<br><br> A kiedy wzeszło słońce, na drodze Awaru <br>i Wanyangeri wyrosła podniebna przeszkoda. Stali przed nią, <br>a nad ich głowami piętrzyła się ściana wzgórza <br>rozciętego na pół