to przyjemne. Ale cóż na to mogła poradzić? Zaglądała kilka razy do toalety. Tamten bełkotał coś niewyraźnie, paznokciami skrobał w drzwi jak szczur, obijał się o ciasne ściany. Potem przycichał i znów się zaczynał szamotać. Bała się jednak drzwi otworzyć. Ciężko wzdychając wracała na korytarz.<br>Gwar sali stawał się tymczasem coraz donośniejszy. Po Weychercie, który mówił bardzo długo, kilku innych ludzi zabierało głos i po każdym przemówieniu słychać było wrzawę, łomot odsuwanych krzeseł i dźwięk kieliszków. Bankiet miał się ku końcowi. Podawano czarną kawę. Gdy kelnerzy uchylali drzwi, przed starą Jurgeluszką otwierał się na moment widok na prawie całą salę. Zadymiona