Berliiin... deszcz...<br>Fryderyk z żelaza jak niestrawność serce mi gniótł...<br>Nuda - i nagle cud!<br>Teatrzyk! Maleńkie serce w podziemiach!<br>Idzie piosenka: autor: Kurt Tucholsky.<br><br>Widzę: Inge siedzi przy fortepianie,<br>śpiewa i gra; jakaż musi być śliczna, gdy wstanie!<br>Wstała. Piersi miała małe, doskonałe<br>i - wybaczcie mi, państwo - brzuch<br>tak się cudownie pod suknią rysował,<br>że zacząłem bić brawo i wrzeszczeć: - Niech żyje brzuch!<br>aż pewien Anglik mruknął: - He's gone mad. - On zwariował.<br><br>Przeszło lato, jesień i zima,<br>i jeszcze wiosna, i jeszcze jakieś lato,<br>i znowu jesień w mgłach jak w dymach.<br>(Jesieni jestem amator.)<br>Aż tu nagle pewnego dnia<br>zamach