po pierwsze - stawiać, jak to czyni Wehler, na jednej płaszczyźnie przejawów nacjonalizmu narodu uciskanego z przejawami szowinizmu wielkomocarstwowego, który reprezentowała w tym wypadku prawica SPD. &lt;page nr=86&gt; Po drugie - nie mniej typowym zjawiskiem, choć nie decydującym wówczas o wzajemnych stosunkach, było istnienie w obu partiach elementów internacjonalistycznych, które potrafiły oprzeć się potężnemu czadowi socjalnacjonalizmu w pierwszych miesiącach wojny i stworzyć fundamenty pod nową, rewolucyjną partię. One to stanowiły cząstkę awangardy potężnych wystąpień mas pracujących Niemiec i ziem polskich zaboru pruskiego przeciw wojnie i imperializmowi.<br>Wehler nie posługuje się oczywiście takimi pojęciami jak: imperializm, reformizm, arystokracja robotnicza. Niewiele mówi użyte w pracy określenie: "narodowo