ta sama... Sprawdź mój czar, Śnigrobku!'' -<br><br>I rzekł na to Śnigrobek: "Niech nicość nam sprzyja!<br>Tak mi modro dziś z tobą!... Łzy - oddaj aniołom.<br>Wszelka radość jest w końcu tyleż, co niczyja...<br>W urojonych ogrodach znajdź mnie i oszołom!'' -<br><br>Szołomiła mu usta, obłąkała ręce,<br>A on tulił cud chwiejny i czar jej nieścisły -<br>I patrzał w zakochane mglistości dziewczęce,<br>Gdzie obok żądzy śmierci - wrą pieszczot domysły.<br><br>I ginąc od nadmiaru mgły w czujnym objęciu<br>Wpośród złotawych przyćmień i błękitnych zadym -<br>Skonał wreszcie - posłuszny temu wniebowzięciu,<br>Które przez sen zawdzięczał - fioletom bladym.<br><br>Czas się włóczył po drzewach. Noc przyszła - żałobna.<br>Cienie wszystkich