i gorzką, z okrzykiem triumfu goniąc błędnego ognika, który przeciekał przez palce i w chwili osiągnięcia objawiał się złudą. Wojska polskie bowiem nie szły na zbawienie nasze ani później, ani wówczas.<br>Dopiero w dobre pół roku po opisanych wypadkach dane nam było dowiedzieć się, że jedynym istotnym powodem tych wieści czarownych, niestety kłamliwych, postrachem Petlurców i galicyjskich siczowców, wilkiem niepokojącym ustawicznie ukraińskie owce, był tylko Jaworski. Wyszedłszy ze Starokonstantynowa, przedarł się do Włodzimierza Wołyńskiego, gdzie osiadł na stałe, stamtąd rozpuszczając zagony na dalsze i bliższe powiaty. Niewiarogodne dzieje tego oddziału od owej chwili aż do dni dzisiejszych zasługują same jedne na