literackie) rodzą się w wyniku psychomachii: spotkania i swoistej walki jednostek.<br>Jak ta psychomachia chytrze pomyślana! Punktem wyjścia jest spostrzeżenie oczywiste, ba, trywialne: tym samym Gombrowicz zniża się do czytelnika (wywyższając siebie), ale daje mu też do zrozumienia, że nie mówi poważnie (a mówi!). Pyta, jak przebiega proces lektury. Otóż "cząstkowo". Czytelnik czyta cząstkę dzieła i czyni to cząstką samego siebie. Czyta nieuważnie i połowy nie rozumie, czyta niedbale i opuszczając całe partie! A jeśli nawet przeczyta wszystko, to przecie brak mu wiedzy i rozeznania, aby uchwycić "stosunek i harmonię poszczególnych części" (F 69). Co więcej, każde dzieło, nawet najstaranniej przeczytane