z jego gościnności.<br>I oto: Ja zaufałem - i tak to stoimy naprzeciw siebie.<br>Wicusia otrząsa ciepły dreszcz wzruszenia. Zaufałem, jestem jego gościem!<br>Rozgrzany wódką i rumem pan Wicuś uznaje - nie myląc się - że moje przybycie na jego noworoczny bankiet jest najbardziej godną, ufną formą przeprosin, na jaką mógł zdobyć się człek uczony, a nie tchórz, nie słabeusz - w dodatku zdobny w "Brylantowy Krzyż Komandorii Loży Wschodu".<br>- Profesorze! - mówi Wicuś. - Pańskie miejsce ...pozwoliłem sobie...<br> koło mnie.<br>Niewiele więcej mam do powiedzenia na temat owego bankietu u pana Wicusia.<br>Siedząc po jego prawicy czuję się gościem ludzi dbałych o towarzyskie cnoty, nastrój i