też dział nauki zajmującej się ochroną i kształtowaniem środowiska. Dopiero w ostatnim dziesięcioleciu, dzięki podstawowym opracowaniom teoretycznym Willemsa (1977), Lesera (1989) lub Ławrowa (1991), zaczął przeważać pogląd, iż geoekologia jest odrębną dziedziną wiedzy geograficznej (odrębnym kierunkiem badań geograficznych), której przedmiotem zainteresowania jest człowiek w jego środowisku geograficznym, a ściślej - relacje "człowiek-przyroda-gospodarka" traktowane jako dynamiczny system powiązań funkcjonalnych i przestrzennych, określający "modele zachowań": ludzi, układów przyrodniczych i sposobów gospodarowania w przyrodzie. Badany przez geoekologię system jest ogromnie złożony, dlatego musi ona - siłą rzeczy - korzystać z osiągnięć wielu innych nauk, zarówno przyrodniczych, jak i humanistycznych. Zakreślony szeroko przedmiot badań (interakcje "człowiek