miłości. I żeby nie kończyło się<br>smutno. Bo potem człowiek tylko myślał, jacy są nieszczęśliwi. - I w<br>tej samej chwili wykrzyknęła w pola: - Hej, nie widzieliście może<br>buta?!<br> Jakby zerwany ze snu, podniosłem wzrok znad ścieżki za tym jej<br>krzykiem. W głębi pola jakiś chłop wsiadał właśnie na wóz wypełniony<br>czubato kartoflami, a za nim dalej w głębi kilka pochylonych kopaczek<br>dziabało motykami w uschniętych radlankach.<br> - Jakiego buta?! - Już miał jedną nogę wspartą na rozworze, a ręką<br>trzymał się kłonicy, lecz puścił i stanął obiema stopami na ziemi,<br>obracając się ku nam.<br> - No, buta! - wyrzuciła matka w odpowiedzi, prawie obruszona, że