tej mętnej problematyki ze sceny teatru. Natomiast siłą tego przedstawienia jest, jak na ironię, odczytanie w "Śnie srebrnym Salomei" zarówno "tragedii dziejów" jak i "ironii historii". <br>Myślę, że jeśli jakikolwiek fragment "Snu srebrnego" mógłby być mottem tej inscenizacji, to nie byłyby nim ani proroctwa Wernyhory, ani sny biednej Salusi, ani czyjekolwiek mistyczne uniesienia, lecz zdanie, które samotnie wypowiada Pafnucy, kiedy szlachta siada na koń do ostatecznej rozprawy z ukraińskimi chłopami: <br>Ponieważ "Sen srebrny Salomei" taki, jakim oglądamy go w Teatrze Narodowym jest sztuką o tym, jak i dlaczego szlachecka Polska utraciła na zawsze Ukrainę, jest sztuką o morzu krwi, które rozlało