przyszła, nie miał <br>pojęcia, o czym ze mną mówić. Spytała:<br> - Będziemy siedziały tu czy na werandzie? &lt;page nr=14&gt;.<br> - Tutaj - zdecydowała Pestka. - W taką pogodę w twojej kuchni jest świetnie.<br> Rzeczywiście, kuchenka była sympatyczna. Krzywe okienko, zacienione starymi <br>drzewami, przepuszczało niewiele światła. Za to od stołków i starej podłogi <br>szło miłe lśnienie starego, czysto szorowanego drzewa. Spomiędzy fajerek błyskał <br>płomień. Usiadły teraz na dwóch stołkach koło komina. Ula podciągnęła kolana <br>i oplotła je rękami.<br> - Co dziś robiłaś? - spytała Ula. - Nic.<br> I wbrew temu słówku Pestka zaraz zaczęła opowiadać - właśnie tak, jak Ula się <br>tego spodziewała. O tym, że rano nie chciało jej się wstać