w dół. Potem wystrzelił w górę, po czym zwolnił gwałtownie w graniczącym ze zwalnianiem przechyle tak samo nagle jak przed chwilą przyspieszył. Maszyna trzęsła się konwulsyjnie i wibrowała. Przeciążenie niczym hydrauliczna prasa zgniatało go boleśnie w kabinie, głowa pękała, na niedługą chwilę wzrok przysłoniła mlecznoszara mgła. Czy to w ogóle da się znieść?<br>Gdy toczy się walka powietrzna minuty mają tysiące sekund i każda z nich może być ostatnia. Ale wtedy nie myśli się o tym... Jest ogromne napięcie, uporządkowany pośpiech, skupienie, precyzja wyćwiczonych nawyków w obchodzeniu się z tą skomplikowaną bronią, precyzja działania, której nie może zburzyć nawet narastający wciąż strach