przyglądał się z dala robotom. Czasem coś szkicował, ale przeważnie głowa mu opadała i drzemał w wiklinowym fotelu. Na budowie nie brano mu tego za złe, bo był mocno leciwy i należało się nieco wytchnienia starszemu człowiekowi. Gdyby nie wojna, pewnie poszedłby dawno na emeryturę i podlewał kwiatki w podmoskiewskiej daczy zamiast trudzić się w śnieżycach i skwarach Kazachstanu. Zosia tak ciepło opowiadała o nim Jaśce i Ziucie, że darzyły go sympatią na odległość, bo nie zamienił z nimi ani słowa. Choćby to, że częstował ją herbatą z samowara. Uważały go za rzadki okaz starego, rosyjskiego inteligenta, niezwykły w tych stronach