przekorą w widzeniu świata w innej, nieoficjalnej perspektywie, w łonie pierwotnej, magicznej logiki, w której rodzi się dziecko ludzkie i z której wyciąga się je na siłę do naszej wielkiej europejskiej dojrzałości. Może więc paradoksalność, absurdalność jest reliktem dzieciństwa... Może absurd jest buntem dziecka poddanego coraz nieznośniejszej presji? Prawdopodobnie... Surrealizm, dadaizm... Powiedzieliśmy, że teksty Michała są surrealistyczne, ale była to zbyt łatwa konkluzja, zbyt łatwe wyjście z bezradności... Był sfilmowany ten wieczorek poetycki... To też pewien kompromis wobec nieporadności piszącego obserwatora. Czy spodziewał się tylko pochwały? Przecież pisał, żeby prowokować, pisał coś, co miało być niebywałe, inne, wymykające się, gorszące... przecież