Sformułowanie prowadzące do słynnego "paradoksu funkcji dobrobytu" zawdzięczamy Arrowowi0. W ogólnym zarysie problem daje się postawić w następujący sposób.<br> Przy danym zbiorze podmiotów ("społeczeństwo") oraz zbiorze A alternatyw, przed którymi społeczeństwo stoi, poszukujemy funkcji przekształcającej dowolną konfigurację indywidualnych uporządkowań preferencyjnych w "społeczne" uporządkowanie preferencyjne. Funkcja ta powinna spełniać pewne wymagania dające wyraz naszemu pojęciu racjonalności w uwzględnianiu (accomodating) preferencji indywidualnych - model typowo normatywny. Paradoksalny wynik uzyskany przez Arrowa pokazuje, że funkcja dobrobytu spełniająca intuicyjnie przekonujące (appealing) postulaty - nie istnieje. Później dowiedziono, że paradoks ten utrzymuje się także wtedy, gdy preferencje zastąpimy wyborami, co wydaje się bardziej zgodne z praktyką społeczną (przykładem są