zatrzymaliśmy się odpocząć. Dzieliło nas od Szulakiewicza w powietrznej linii jakieś 80 metrów. O posiłku nie było mowy. O &lt;orig&gt;tem&lt;/&gt;, żeby usiąść, nikt również nie myślał. Staliśmy tedy i stojąc spali. &lt;gap&gt; Klimek, wypocząwszy nieco, wzniósł się parę metrów na żeberko, pod &lt;orig&gt;którem&lt;/&gt; staliśmy i rozejrzał się wkoło. Jeszcze podźwignął się dalej i stopniowo jął się wspinać żeberkiem do góry, w kierunku na prawo w skos od nas. Myśmy przez chwile jeszcze spali, &lt;orig&gt;poczem&lt;/&gt; rzekłem do Zdyba.<br>- Pójdziemy<br>Jak automat ruszył się z miejsca i poszliśmy, we dwóch liną związani. Skierowałem się na lewo &lt;orig&gt;wskos&lt;/&gt; pozostawiwszy przeciwległy kierunek Klimkowi. Doszliśmy do płytkiej