Łatwo ci... A mnie nie tak łatwo. Proszę, zrób coś! - usłyszał szept. Plecy Lidki zatrzęsły się. Kajdanki brzęknęły o metal balustrady. - Dogoń i zabierz mu! Już! Kluczyki!<br>Wszystko to trwało minutę. W następnej Anglik puścił się truchtem przez kładkę. Naprzód! Zanim się zanurzył w ciemność parku, ostatni raz popatrzył na daleką sylwetkę przy balustradzie. Wzdrygnął się, bo wieczorne łąkowe ciepło zdążyło podejść chłodem. Potem omyty jarzeniową łuną pomost zniknął za kępą krzaków, przy której zaczynała się mroczna ścieżka. W środku nocy, pod niebem nagle zasnutym chmurami, nie miałby pewnie szans dogonić ani znaleźć Carlosa - gdyby ten rzeczywiście się oddalił, zamiast stać