mnie na wskroś. Poczekałem. Szliśmy w milczeniu, zakłócanym jedynie przez kaszel towarzyszącego nam Fitzgeralda. Nie wiem, po co Baata go zabrała. Przez niego musieliśmy iść bardzo powoli, no i spóźniłem się na autobus. Następny był za godzinę i piętnaście minut.<br>- To może pochodzimy sobie po mieście - zaproponowała Baata. Spacerowaliśmy w dalszym ciągu milcząc. Baata wyglądała jakby czymś wycieńczona, jak po jakimś ogromnym wysiłku albo po torturach, na których nie pisnęła ani słówka. Oboje mieliśmy zresztą za sobą dwie właściwie nie przespane noce. Chyba też nie zrobiła sobie tym razem makijażu (nie zdążyła?) i również dlatego wydawała się taka blada i zapuchnięta