z kulistą rączką, przytrzymał parę sekund i wpatrywał się w mały ekranik, który otworzył jak książkę. Stanął przy tym bokiem do słońca, a jego makijaż, przedtem błękitny, teraz zaczął się mienić barwą karmazynową.<br>Muzyka rzeczywiście ucichła i można było mówić normalnym głosem.<br>- Panie doktorze, może by choć zastrzyk jednak... - nie dawał za wygraną.<br>Lekarz spojrzał na niego z wyrzutem.<br>- Popatrz, Gudrun - zwrócił się do dziewczyny. - Pacjent, jak zwykle, wie lepiej ode mnie, czego mu trzeba. A ja panu powtarzam: nie ma żadnego zastrzyku na pańską chorobę. Ja nie mam, nikt nie ma. Jakby lekarz miał zastrzyki na wszystko, to Pan Bóg przestałby być