Szpitala Ujazdowskiego gwarantowała nam częste, niemal regularne widowiska w postaci pogrzebów umierających ciągle jeszcze rannych uczestników kampanii polsko-bolszewickiej. Szczególnie imponujące były pogrzeby kawalerzystów. Okryty kirem koń bez jeźdźca stąpał za trumną na lawecie, przy wtórze żałobnych marszów, którymi przejmująco chrypiały lśniące mosiężne trąby orkiestry na grzbietach siwych koni. Już dawno przestali kwaterować u nas oficerowie w drodze na front, lub z niego wracający. Już dawno ucichł daleki pomruk dział od strony Radzymina, w który wsłuchiwaliśmy się w nastroju modlitewnej grozy. Mama modliła sie na głos przy ich wtórze owego decydującego sierpniowego dnia roku 1920 - a oni wciąż jeszcze umierali, choć