zakurzone drzewa. Po chwili znalazł się pod jakąś bramą. Przeszedł między kolorowymi plastikowymi paskami, stanowiącymi coś w rodzaju drzwi. Był w miejscu, gdzie czas się zatrzymał. W jakiejś innej epoce - epoce drewnianych zwierzątek na karuzeli, huśtawek, diabelskich młynów wymalowanych w wyblakłe kwiaty i gabinetów krzywych luster umieszczonych w barakach. Lustra deformowały jego twarz, spłaszczały ją znienacka, by potem nagle wydłużyć. Jego oczy zdawały się należeć do kogoś innego. I nie tylko one. Zrobiło mu się tak słabo, że wyszedł i przysiadł na łuszczącym się czerwoną farbą drewnianym koniku.<br>- Włączę panu - usłyszał głos nie wiadomo skąd.<br>Znał tę upiorną melodyjkę. Karuzela zaczęła