osłupienia na twarzy, podana nieco <br>w przód, oczy przykryte wypukłymi powiekami utkwione były - Adam <br>zachichotał, gnomik o krok dalej zagdakał jakby i przestąpił <br>nerwowo z nogi na nogę - w obramowany zieloną plisą, <br>niech to najjaśniejsza pietruszka!, mały lepiej nie mógł <br>trafić - biały płócienny kołnierz, i w uprażony <br>pod rajskim jabłuszkiem... dekolt. <br>Gnomik dostanie za swoje. Nic, przez cierpienia do gwiazd.<br>Szedł korytarzem, z nawyku czujnie, ale jak po śniadaniu <br>nie było nikogo. Materac w pokoju obok łazienki wytrwale <br>i obojętnie obnażał swoje liszajowate plamy. Adam znów <br>odruchowo zamknął drzwi. Stuknęło w głębi, <br>potem jeszcze raz. <br>- Jest tam kto? - spytał półgłosem. <br>Cisza