hej, na obiadek.<br>Znów oto obiad, znów jazgot przelatującej przy akompaniamencie dzwoneczków janczarskiej hordy: deck-boye bijąc widelcami o talerze zbiegają po schodach. Znów nerwowy pośpiech księdza, któremu zagubiła się gdzieś łyżka, i płaczliwe oskarżenia pół obozu o złodziejstwo. Znów, znów, znów i znów.<br>Nie pójdę na obiad. Protestując przeciw despotycznej monotonii pór posiłkowych, dozwolę głodowi, by mnie trapił, i tym nakarmię mojego ducha lepiej, niżbym nakarmił ciało obozową strawą. Miewam czasem podejrzenia, że sławne głodówki więzienne Ghandiego nie były może tak całkiem sprawą natury politycznej, mimo że zapewne szczerze znalazły sobie taki cel w ostatecznych intencjach. Ośmielam się jednak sądzić