pisze ponad potrzebę ideowej perswazji, daje się wciągnąć przygodzie językowej. Szukając argumentu przeciw nadużyciom i zbytkom, wdaje się w szczegóły rodzajowe, w opisy obżarstwa, hazardu, myślistwa, strojów itp., które niejako się autonomizują i urastają do samodzielnych scenek obyczajowych.<br>Krótka rozprawa jest rozmową trzech osób, ale wewnątrz niej funkcjonują monologowe i dialogowe urywki, dzięki którym utwór ma jak gdyby nie trzech, lecz około trzydziestu rozmówców, jeśli nie liczyć przysłów (a jest ich mniej więcej siedemdziesiąt), które wyrażają obecność nieindywidualnego, zbiorowego "powiedacza". Poprzez przysłowie właśnie najwyraźniej demonstruje się przynależność Reja do określonego językowo-obyczajowego universum, z którym pisarz się solidaryzuje i z którego