wąski promień światła przeszył ciemności i wówczas na schody padł czarny, wyrazisty cień poręczy. Na dole huczał wiatr. Chirurg wodził latarką w powietrzu, po kolei oświetlając każdy kąt, potem wrócił do pokoju i zamknął drzwi.<br>- Nie ma nikogo - powiedział wesoło - jesteś w takim samym nastroju, w jakim byłem wczoraj. To dlatego, że kradniemy miłość, zamiast uczciwie do niej się przyznać.<br>- Rozumiesz, dlatego, że jestem taka zdenerwowana i jest mi jakoś przykro, dlatego trudno mi w tej chwili spokojnie tobie się oddać - powiedziała Rebeka i teraz znowu wydała się chirurgowi bliska i dobrze znana. - Rozumiesz - ciągnęła - ja sama nie wiem, czego się boję