mówiła "No, dalej! Na co czekasz?". Nie trzeba nawet tłumaczyć, co jej teraz chodzi po głowie. Zygmuntowi od razu odechciewa się pić.<br>- O szit! Ja tylko wody chciałem. Trzeba spieprzać - klnie pod nosem.<br>Rzuca się do ucieczki. Ucieka, gna na oślep - potykając się o własne nogi, o piach, charcząc, plując, dławiąc się piaskiem, żarem, przerażeniem i wiatrem. Serce wali jak młot, o mało co nie wyskoczy. Zygmunt nie ogląda się, a nad nim wielki cień kobiecej ręki kołuje jak sęp, jest coraz niżej, zbliża się nieuchronnie i ostatecznie. Zygmunt nie daje za wygraną, ucieka, lecz biegnie już w cieniu pięciu palców