najpierw barszcz. I niech to będzie prędzej! Roman, nie mogąc wydobyć z siebie ani jednego słowa, jak pijany potoczył się do stołu z rozsypaną solą, zabrał naczynie i wyszedł z damskiego pokoju. Idąc przez dużą salę, automatycznie wymijał gości i kolegów i połykał ślinę, by się pozbyć dławienia w gardle - dławienie to ustało dopiero w chwili, gdy stawiał filiżankę z barszczem na talerzu. Równocześnie na twarzy jego ukazał się grymas obrzydzenia; wyobraził sobie oto, że na czerwonofioletowej powierzchni barszczu utworzyła się kleista kupka baniek powietrznych, taka sama, jaką widział wówczas, gdy Maks wypluł do barszczu wszystko, co miał w ustach. Przestało