odrębności, pańskości! I ten eksperyment prawie mu się - jako uczestnikowi zdarzeń - udaje.<br>Prawie udaje, bo zaraz strąca w niepokój i zmusza do ucieczki. Bohater zdołał umknąć z dworu, w którym chłopi "miętoszą" dziedziców. Powinien więc być, jeśli nie zachwycony, to rozbawiony... Tymczasem &lt;q&gt;"śmiertelna rozpacz złapała mnie i przycisnęła. Byłem zinfantylizowany do szczętu. Dokąd biec? (...) Gdzie się umieścić? (...) Nie mogłem długo sam, bez związku z niczym (...) Szukałem związku z czymś, nowego, chociażby tymczasowego układu, żeby nie sterczeć w pustym. Cień oderwał się od drzewa. Zosia! Złapała mnie!"&lt;/&gt; (F 247-248) Skoro złapała, to bohater - zwykłą koleją rzeczy - łapie ją także: aby zaś znaleźć