skraju zarośli i przystanął patrząc w zachwyconym zdumieniu: w niebieskiej poświecie widać było rozległą wodę, na której dnie leżało zatopione odbicie księżyca. Na niewielkim wzniesieniu nad wodą majaczył biały zarys niewielkiego domu, przed którym wyniosłe rosły drzewa. W jakimś oknie migotało czerwone światełko. Nad wszystkim wisiała gęsta, miesiącem przetykana cisza, dobra, słodka i pachnąc. Woda srebrzyła się jak ogromna ryba.<br>Nieznajomy, zmierzający ku domowi na wzgórku, przystanął i patrzył na cicho śpiącą wodę łaszącą się pieszczotliwie do księżyca. Nawet taki musi być wzruszony!" - pomyślał Adaś przypadłszy do zroszonej ziemi wśród bujnej trawy.<br>W tej chwili cisza zaczęła się chwiać jak miękka