z tym procesem, autokoncentracji. Przyjrzyjmy się temu utworowi:<br>&lt;gap&gt;<br>Zgadzam się z Sobolewską, póki pisze, że to świat - poprzez agresywny mechanizm przemiany wszystkiego - rozdrabnia wewnętrzną bryłę podmiotu, ale czy ten wiersz pozwala twierdzić, że podmiot poddaje się temu rozdrobnieniu bez oporu? Czy nie jest raczej tak, że uczestnicząc nie do końca dobrowolnie w ruchu materii, podmiot musi się co jakiś czas kontrolnie "zbiegać" i odnajdować, choćby na moment, poczucie spokoju, odpoczynku i równowagi?<br>Wyraźnie o taką potrzebę spokoju tu chodzi, stąd aluzja do fraszki Kochanowskiego. Jednocześnie Białoszewski pokazuje, w czym jego sytuacja wyczerpanego wędrowca różni się od sytuacji zmęczonego gościa w utworze