Kiedy już określono na horyzoncie punkty E-S, W-S, E-N i W-N, przypisując im starożytnym zwyczajem nazwy wiatrów, pozostało tylko podzielić na pół łuki horyzontu przylegające do punktów południa i północy. W ten sposób każdy z czterech podstawowych wiatrów zyskał po dwóch kompanów. Ten szczegółowy podział musiał dokonać się dość wcześnie, gdyż znajdujemy go w pełnej postaci w pismach Arystotelesa. Wiadomo też, że taką różą wiatrów posługiwał się na co dzień Timostenes z Rodos, główny pilot floty Ptolemeusza II Filadelfosa, króla Egiptu w latach 283-246 p.n.e.<br>Poza wiatrami głównymi wyodrębniano w różnych krainach wiatry lokalne, których