Pierre bąknął pod nosem, że nie ma na obiad. Obrzuciła go zdziwionym, nie rozumiejącym spojrzeniem.<br>Nie? W takim razie zje coś naprędce z koleżankami. Musi się śpieszyć, bo brak jej jeszcze kilku drobiazgów.<br>Wspięła się na palcach, pocałowała go szybko w usta i zniknęła w bramie.<br>Pierre powlókł się do domu. Nogi ciążyły mu i cierpki posmak w ustach po raz pierwszy przeszwarcował się do świadomości, długo kołacąc do jej drzwi upartą, cierpliwą czkawką. Zrozumiał i uśmiechnął się z własnej niedomyślności. Był to głód.<br>Na bulwarach roiło się już od grup rozswawolonych midinetek, przedsiębiorczych młodzieńców , kolorowych czepeczków i szarf. W cieniu