atakował NSDAP, co nie przeszkadzało mu przyjąć od Goeringa posady w pruskiej Radzie Państwa, gloryfikował Kościół rzymski, a jednocześnie był przeciwnikiem intelektualnej tradycji judaizmu, demokrację uznał z czasem za jedyny właściwy sposób sprawowania władzy, choć źródeł myśli politycznej szukał w "Lewiatanie" Hobbesa. Owe sprzeczności są jednym z powodów, że intelektualny dorobek klasyka tzw. Rewolucji Konserwatywnej jest dzisiaj - poza wąską grupą filozofów polityki - właściwie zupełnie nieznany.<br>Najważniejszym dziełem Schmitta pozostaje "Teologia polityczna" z 1922 roku, w której, podobnie jak ongiś Burke czy de Maistre, bronił doktryny kontrrewolucji, czyli obrony "Ładu", nawet kosztem zawieszenia pewnych praw obywateli. Stąd jego krytyka liberalnej demokracji, której