Czechach kończąc. Z atlasu wynikało jasno, iż mało jest właściwie w Europie terytoriów, do których nie rościłyby sobie pretensji co najmniej dwa państwa. <br>Jest więc rzeczą jasną, iż podręcznik dziejów Europy musi się skupić na historii kultury, dziejach wzajemnego oddziaływania sąsiadujących ze sobą cywilizacji oraz na wkładzie poszczególnych narodów do dorobku ogólnoeuropejskiej kultury. Jego autorzy zaś winni posiadać umiejętność pomyślnego przepłynięcia pomiędzy Scyllą narodowej megalomanii ("my pierwsi w Europie...") a Charybdą kompleksu niższości (zawsze byliśmy "halabardnikami dziejów" i "giermkami historii"). Trudno i darmo: trzeba się pogodzić z faktem, że jedne kraje Europy stanowiły "kolebki" nowych prądów, ruchów religijnych czy epok w