epigonizm malarzy "przedstawiających" były<br>najsilniejszym przeżyciem z tamtego pokazu. Wychodząc myślałem: nie<br>wiem, czy istnieje sztuka abstrakcyjna, ale sztuka przedstawiająca<br>umarła!<br> A więc może Bonnard miał rację, mówiąc już po roku trzydziestym:<br>"Malarstwo abstrakcyjne zbawi malarstwo"? Ale jak on to rozumiał?<br> Zdaje mi się, że potwierdzenie słów Bonnarda odnajduję w dorobku<br>trzech malarzy: Villona, Bissi`ere'a i de Staëla. Wszyscy trzej dopiero<br>w ostatnim dziesiątku lat doszli do sławy. Żaden z nich nie jest<br>abstrakcjonistą w sensie absolutnym, ale duża część ich twórczości<br>zupełnie podpada pod określenie sztuki abstrakcyjnej, tak jak ją<br>określa Seuphor. Cóż sugeruje płótno Bissi`ere'a lub niejeden