igły w samo zbolałe serce.<br><br>Eliza sama przecież widzi swój spokój i swoje powołanie w małżeńskim stadle, w szczerym uczuciu kochającego i kochanego mężczyzny, ale gdzie takiego znaleźć?... Jest wprawdzie ktoś czuły, troskliwy i oddany, ale jak można marzyć o formalnym, potwierdzonym obrączką związku, jeśli ten ktoś jest obarczony nieprzytomną - dosłownie - żoną. Pani Leokadia Nahorska choruje bowiem na nerwy i na... śpiączkę, więc nie opuści małżonki "mecenas kochanieńki". Pan Stanisław Nahorski daje pani Elizie niedwuznacznie do poznania, jak mu jest bliską, ale byłoby nieprzyzwoitością wykorzystywać teraz ten "brak przytomności u żony", spotykając się na osobności z pisarką, i do tego jeszcze