A jednak poezja zawsze zostaje w tyle / Za dzianiem się (...)" - czytamy w wierszu "Wychowanek".<br>Zauważmy przy okazji, że skarga ta jest również ważkim problemem Miłosza i innych polskich autorów.<br>Konstatacja Heaneya mówi nie tylko o swoistej niewystarczalności poezji, ale i przede wszystkim o owym ciężarze bycia - pojedynczej egzystencji, istnienia międzyludzkiego, doświadczenia historii i natury.<br>Poezja, mimo jej notorycznej opieszałości, jawi się instrumentem umożliwiającym przyjęcie ciężaru bycia w akcie samopoznania: "Rymuję, / By widzieć siebie, ciemność przymusić do echa".<br>Cytowane stwierdzenie stanowi kodę utworu "Prywatny Helikon", którego bohater wspomina swą dziecięcą fascynację - zaglądanie do studni.<br>Echo i ciemność - na poziomie dosłownym - są więc